Od Eragona

Dziś wstałem dość wcześnie.

Rozpierała mnie energia.

Nic dziwnego, w nocy śniło mi się, że mój wspaniale opracowany plan uda się na 100%.

Eh, to był piękny sen.

Wyszedłem z jaskini.

Słońce dopiero wschodziło.

-Czas wcielić mój plan w życie-pomyślałem

Pobiegłem do sklepu Elfów.

Akurat otwierali.

-Poproszę Eliksir Miłości-powiedziałem do elfa.

-95 Srebronek się należy-mówił podając buteleczkę.

Podałem monety.

Wychodząc ze sklepu myślałem co zrobię z eliksirem.

-Hmm..umówię się po łowach z Dajlą na obiad, który...-nie dokończyłem.

-..Który upoluje Desperado.-powiedziała Łajka, stojąc przede mną.

Schowałem eliksir za plecy.

-Co kupiłeś?-zapytała.

-Nic-odpowiedziałem szybko.

-Doprawdy?-powiedziała przewracając oczami.

Nagle wiatr zawiał i straciłem eliksir z łap.

-Ooo..-powiedziała Łejka patrząc na buteleczkę, którą miała w łapach.

-Jak ty?-powiedziałem

-A jak myślisz?-odpowiedziała mi pytaniem.

-Użyłaś szybko lotnych skrzydeł!!-zawarczałem.

-No widzisz?-powiedziała-Sam sobie odpowiedziałeś.

Zaczęła przyglądać się buteleczce.

-Eliksir Miłości?-zapytała patrząc na mnie.

Nie odpowiedziałem.
-Oddaj ją!!-krzyknąłem.

-Najpierw musisz mnie pokonać!-krzyknęła.

-Wyzywasz mnie?-warknąłem.

-Taki jesteś głupi, że musisz się pytać?-zaśmiała się.

-Dość tego!-krzyknąłem-Pioruny!!

Nagle mój medalion zaczął świecić i niebo zrobiło się szare, zaczęło grzmieć.

-Tylko na tyle cię stać?-powiedziała.

Z medalionu powstał huragan piorunów.

Medalion zaczął wsysać pioruny z nieba.

Gdy medalion był gotów i mogłem zaatakować krzyknąłem:

-Nie igraj z piorunami, oddaj to!!

-Tere-fere-zaśmiała się.

-Aż tak jesteś pewna, że wygrasz?-pomyślałem.

-Pioruny!!-krzyknąłem.

Nagle z medalionu walnęły pioruny, leciały prosto w Łejkę.

Uderzyły.

Nagle zobaczyłem, zamiast leżącej na ziemi Łajki, tarczę z bluszczu.

-Sorki, ale musisz wymyśleć coś innego-powiedziała-Drzewa są odporne na pioruny dzięki burzom.

Warknąłem.

Wbiła się w powietrze.

-Ciekawe jak teraz mnie dogonisz-krzyknęła

-Wiesz..ja nie latam, ale ty..nie umiesz być niewidzialna-powiedziałem

Stałem się niewidzialny.

-Elektry!!-krzyknąłem.

Zaatakowałem Łejkę prądem, ale co to?

-Powietrze!!-powiedziała.

Zrobiła ruch łapą i nagle zrobił się wielki wiatr.

Tornado..zrobiła tornado, które połączyło się z moim prądem.

Znowu ruszyła łapą.

Tornado zawróciło i pędziło w moją stronę..zacząłem uciekać.

Nagle...ciemność..dopadły mnie..mója własna moc.

Zemdlałem.

.....

Gdy się ocknąłem eliksir leżał obok mnie..Łejki nigdzie nie było.

-Odpuściła?-pomyślałem.

   

Od Desperado C.D.N

Wybuchłem.
Otoczyła mnie wielka kula ognia.
Kontem oka widziałem biegnącą w głąb lasu Łejkę.
Nie mogłem uwierzyć, w to co zobaczyłem.
Dajla i Eragon.
Nagle przede mną, coś uderzyło.
Zobaczyłem piękne czarno-czerwone skrzydła.
Za kurzu piasku coś przemówiło.
-Ostudzić ci ten ogień?-ktoś powiedział.
Gdy piasek opadł zobaczyłem piękną Waderę.
-Kim jesteś?-zapytałem.
-Nowa-oznajmiła.
-Eee..aha..ja jestem..Desperado.-powiedziałem zakłopotany.
-Mora, Mora Red-powiedziała podając mi łapę.
Podałem jej swoją.
-To jest ta wasza para Alfa-zapytała wskazując na Dajlę i Eragona.
-Eee...Tak..to znaczy..Dajla jest Alfą..a..ten obok niej to Eragon..jest..ee..Betą.-powiedziałem jąkając się.
-A ty kim jesteś?-zapytała patrząc na mnie.
-Omegą-powiedziałem chowając głowę w skrzydła.
-Serio?-zapytała.
Myślałem, że za chwile mnie wyśmieje, ale to co powiedziała, zwaliło mnie z nóg.
-Ja też.-oznajmiła.
-Idziesz wyć?-zapytała-Bo to w końcu pełnia.
-Eee..nie mam z kim-powiedziałem zawstydzony.
-Ja też nie mam z kim-powiedziała-Chcesz ze mną?
Kiwnąłem głową, zgadzając się.
Poszliśmy na górę Alf.
Usiedliśmy.
Ona zaczęła pierwsza wyć.
Zawyła tak pięknie..
Nagle przestałem myśleć o Dajli i wsłuchiwałem się w wycie Mory.
Dołączyłem do niej.
Wyliśmy tak, aż do wschodu słońca.
To była naprawdę piękna noc.

Od Łejki

Tej nocy miała odbyć się pełnia.

Przewidział to Desperado i potwierdziła to Dajla, rozmawiając z Patronem Kosmosu.

Dzisiejsza noc miała być wyjątkowa, ale nie tylko z powodu pełni.

Desperado chciałby zawyć do księżyca z Dajlą.

Pobiegłam na górę Alf, przy posągu Wielkiego Kła.

Najpiękniejsze w tym miejscu było to, że słońce jest idealnie w tym samym miejscu co księżyc, więc pomyślałam, że może to nie będzie pełnia tylko zaćmienie.

Wróciłam do jaskini.

Postanowiłam się zdrzemnąć przed wyciem w pełnię.

Ale ku mojemu zdziwieniu nigdzie nie widziałam Desperado.

Gdzie on poszedł?-pomyślałam.

Jestem tu-powiedział głos.

-Desperado?-zapytałam-Gdzie jesteś?

W kącie-powiedział.

Podeszłam do najbliższego kąta w naszej jaskini.

Co tu robisz?-zapytałam.

Rozpalam ogień-odrzekł.

Co ogień cię rozpala?-zaśmiałam się.

A jak ma mnie nie rozpalać?-zapytał.

Eh..-chciałam powiedzieć, że pewnie ze względu na pełnię, ale on mnie uprzedził.

Dziś zapytam Dajlę, czy ze mną zawyje!-krzyknął.

Zawył ze szczęścia.

E..jasne-powiedziałam z zakłopotaniem.

Nie wiem jak ty, ale ja się zdrzemnę by mieć siłę na wycie.-powiedziałam.

Jasne-odpowiedział-To śpij, ja idę się napić.

Zgoda-powiedziałam

Wybiegł z jaskini.

Desperado, umie czytać w myślach,więc muszę wiedzieć co myślę, by nie zranić jego uczuć.-pomyślałam.

Zasnęłam.

...

Otworzyłam oczy.

Wyjrzałam z jaskini.

Mmmmm...chyba długa była ta moja drzemka-pomyślałam,rozciągając się i skrzydła.

Już słońce zachodzi-powiedziałam do siebie.

Niedługo zacznie się pełnia.-powiedział głos za mną.

Odskoczyłam.

Po chwili zoriętowałam się, że to tylko mój brat.

Lubisz mnie straszyć, prawda?-zapytałam.

Oczywiście-pwiedział ze śmiechem.

Nie lecisz już do Dejli?-zapytałam.

Nie-zaczekam, aż księżyc się pojawi.

Okey, ja już lecę.-powiedziałam.

Zgoda, do zobaczenia-odpowiedział.

Wyszłam z jaskini.

Zrobiłam rozbieg, i chwilę później byłam już w powietrzu.

Po krótkim czasie doleciałam do Skały Alf.

Wylądowałam tuż przed skałą.

Nagle..

Mam zwidy-pomyślałam.

Zobaczyłam Dajlę i Eragona, wyjących RAZEM.

Gdy tylko uświadomiłam sobie, że to prawda, wbiłam się w powietrze i poleciałam do jaskini.

Desperado!!-krzyknęłam-Gdzie jesteś?

Tutaj-powiedział.

Leć za mną!!-krzyknęłam zdyszana-Szybko!!

Chwilę później oboje lądowaliśmy przed Skałą Alf.

Widzisz..-nie dokończyłam mówić.

Zobaczyłam jak mój bart wpatruje się w Dajlę i Eragona.

Żal mi go było, to miała być jego pełnia.

Przykro mi-wyszeptałam.

Nie przepraszaj!!-krzyknął.

Nagle wokół Desperado zrobiła się czerwono-żółta jakby tarcza.

Wiedziałam co to znaczy..energia ognia, zaczęła go roznosić.

Zaczęłam biec..uciekać.

C.D.N.

<Desperado napiszesz coś?>

Witam w Watasze

Witam Was drogie wilki w Watasze Srebnej Gwiazdy.
Mam nadzieję, że spodoba Wam się w tej Watsze.
Wasza,
Dajla Blue